Σκοπιμότητα, ηλιθιότητα ή φασισμός ;

«το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν 10 εκατομμύρια πολίτες, με τη βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν».

Αυτά δήλωσε χθές 7/9/2011 στην Βουλή ο υπουργός υγείας κ. Α. Λοβέρδος.

         Αν οι δηλώσεις του προέρχονται από ηλιθιότητα - που δεν το νομίζουμε - τότε δεν είναι δική μας αρμοδιότητα αλλά των παλαιών και μελλοντικών ψηφοφόρων του.

         Επίσης δεν μας αφορούν οι σκοπιμότητες της δήλωσης του κ. Λοβέρδου. Ούτε θα μπούμε στην ουσία των δηλώσεών του. Δεν θα παραθέσουμε στοιχεία που αποδεικνύουν ότι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν φταίνε για την κρίση χρέους. Εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι η αλλαγή του τρόπου αντιμετώπισης των δημοσίων υπαλλήλων. Η κυβέρνηση ξεπέρασε πλέον το στάδιο της αυταρχικής συμπεριφοράς απέναντι στους εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα.  Όταν δεν μπορείς να πείσεις κάποιους για την ορθότητα την πολιτικής σου με επιχειρήματα τότε καταφεύγεις στον αυταρχισμό. Αυταρχισμός που εκφράστηκε με απειλές για απόλυση όσων υποτίθεται ότι δεν αποδίδουν ή όσων αρνούνται βίαιη μετάταξη, επιβλήθηκε με αύξηση των ωρών εργασίας, με υποβάθμιση της προσφοράς των εργαζομένων και με την υπόδειξή τους ως αποκλειστικά υπευθύνων για τις δισλειτουργίες του Δημόσιου τομέα.          

        Τώρα η κυβέρνηση δια του κ. Λοβέρδου περνά στο επόμενο στάδιο. Αυτό της επαναφοράς της ναζιστικής θεωρίας περί συλλογής ευθύνης. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την κρίση χρέους της χώρας και είναι όλοι  υπεύθυνοι. Και σύμφωνα με την λογική αυτή οι υπόλοιποι πολίτες πρέπει να στραφούν  εναντίον τους αν θέλουν να πάψουν να ταλαιπωρούνται. Αυτό που μένει πλέον να κάνουν οι υγιείς πολίτες  είναι να επιβάλουν στα μιάσματα του έθνους να φορούν περιβραχιόνια ώστε να είναι εύκολος ο εντοπισμός και η διαπόμπευσή τους. Σε επόμενο στάδιο θα έρθει και η οικονομική εξόντωσή τους. Σας θυμίζει τίποτα από Όργουελ  η όλη ιστορία; Όχι βέβαια.  Είναι απονομή δικαιοσύνης για τα δεινά που έφεραν στον τόπο. Έτσι λειτουργεί πλέον η δημοκρατία στην εποχή του ΔΝΤ.

Γιάννης Περακάκης