Αγαπητέ φίλε ψηφοφόρε,
Έχουμε καιρό να τα πούμε. Από τότε που πείστηκες πως "λεφτά υπάρχουν". Από τότε που άκουσες πως "το ΔΝΤ θα είναι καταστροφή για τον τόπο". Από τότε που σου υποσχέθηκαν πως "θα ενισχύσουν την οικονομική δραστηριότητα, θα δώσουν επίδομα αλληλεγγύης, θα αυξήσουν τα χρήματα του προϋπολογισμού για την υγεία και την παιδεία, θα φτιάξουν ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, δεν θα αυξήσουν το ΦΠΑ, δεν θα παγώσουν τους μισθούς για να μην παγώσει η αγορά, δεν θα επιβάλουν κανένα νέο φορολογικό βάρος στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα". Από τότε που θα εφαρμόζονταν ένα πρόγραμμα 100 ημερών όπου θα μειώνονταν η κρατική σπατάλη και όλα θα πήγαιναν κατ' ευχήν. Όλα αυτά τα άκουσες από το στόμα του Γεωργίου Παπανδρέου, τον οποίο και ψήφισες.
Μετά αποκαλύφθηκε πως λεφτά δεν υπάρχουν, πως ο Παπανδρέου συζητούσε για την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ πριν καν εκλεγεί, πως νοσοκομεία και σχολεία έκλεισαν αλλά η διαδικασία ονομάστηκε συγχώνευση, πως δεν θα δοθούν βιβλία στους μαθητές, πως το επίδομα αλληλεγγύης δεν ήταν από το κράτος προς τους πολίτες αλλά από τους πολίτες προς το κράτος, πως τα μέτρα είναι φορολογικά άδικα αλλά αναγκαία.
Είδες τον ΦΠΑ στο 23%, είδες τους μισθούς στο δημόσιο να μειώνονται, αλλά όχι στους υψηλόβαθμους. Είδες περπατώντας στους δρόμους τις μικρές επιχειρήσεις να κλείνουν, έμεινες άνεργος, είδες τους φίλους σου να φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν δουλειά, είδες να κόβουν τη σύνταξη του πατέρα σου, είδες μανάδες να μην έχουν να πληρώσουν για το φροντιστήριο των παιδιών τους, άκουσες για αυτοκτονίες λόγω χρεών.
Είδες καταχραστές δημοσίου χρήματος να φεύγουν στο εξωτερικό και μεγαλοαπατεώνες να κυκλοφορούν ελεύθεροι, την ίδια στιγμή που άνθρωποι παραμένουν προφυλακισμένοι χωρίς στοιχεία για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Είδες τα σκάνδαλα των πολιτικών να παραγράφονται, είδες δημόσιες υπηρεσίες να χρωστάνε εκατομμύρια στο ΙΚΑ, είδες τεράστιες φοροδιαφυγές των πολιτικών να χαρακτηρίζονται νόμιμες, τη ίδια στιγμή που ένας πολίτης μπορεί να φυλακιστεί για μικρά χρέη προς το δημόσιο. Και όλους όσους απλώς τα διαπίστωναν και τα έλεγαν όλα αυτά τους χαρακτήρισες λαϊκιστές.
Και άκουσες πως "μαζί τα φάγαμε". Και πάλι πείστηκες. Και είπες πως φταίμε όλοι. Χαρακτήρισες φασιστική την ισοπέδωση του "Όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι", αλλά χαρακτήρισες λογικές τις προτάσεις του στυλ "Όλοι οι πολίτες είναι ίδιοι, όλοι οι πολίτες φοροδιαφεύγουν, όλοι διαπλέκονται, όλοι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες". Και χαρακτήρισες αυτό που συμβαίνει "Ελληνικό πρόβλημα".
Όταν άκουγες για την Ισλανδία ή για την Ιρλανδία έλεγες πως είναι διαφορετικές περιπτώσεις, και πως διαφορετικά προβλήματα οδήγησαν αυτές τις χώρες στις αντίστοιχες καταστάσεις.
Τότε κάποιοι κατέβηκαν στο Σύνταγμα και είπαν πως θέλουν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Πως δεν φεύγουν αν δεν φύγουν οι πολιτικοί. Ζήτησαν Ελευθερία. Ζήτησαν Δικαιοσύνη. Και ζήτησαν Δημοκρατία. Άμεση Δημοκρατία. Και ήταν λίγοι. Και τους χαρακτήρισες γραφικούς. Αλλά μετά έγιναν πολλοί. Και τους χαρακτήρισες μειοψηφία. Μετά έγιναν πάρα πολλοί. Και τους κατηγόρησες ότι δεν έχουν αντιπρόταση.
Και κατέβηκαν ηλικιωμένοι και νέοι, εργαζόμενοι και άνεργοι, πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και πρώην ψηφοφόροι της ΝΔ, αρτιμελείς και σε αναπηρικά καροτσάκια, αντιεξουσιαστές και πατριώτες, συνδικαλιστές και ανεξάρτητοι. Και τους χαρακτήρισες συντεχνίες. Τους χαρακτήρισες φασίστες.
Και τότε άρχισε η καταστολή. Την είδες από την τηλεόραση. Ανοιγμένα κεφάλια. Λιπόθυμοι ηλικιωμένοι. Δακρυγόνα και ασφυξιογόνα αδιακρίτως. Μέσα στους σταθμούς του μετρό. Ασφαλίτες να κάνουν συλλήψεις. Επιθέσεις της ομάδας ΔΙΑΣ σε σουβλατζίδικα και καφετέριες. Προβοκάτορες να πετάνε πέτρες και να βάζουνε φωτιές. Και η καταστολή έφερε αντίδραση.
Πολίτες που δεν έχουν ξανασυγκρουστεί να πιάνουν παλούκια. Να πετάνε πέτρες. Η αγανάκτηση να γίνεται σωματική. Συγκρουσιακοί αναρχικοί, χρυσαυγίτες, χουλιγκάνοι, προβοκάτορες, και θερμοκέφαλοι πιτσιρικάδες να μπαίνουν στο παιχνίδι.
Πολυδιάσπαση. Το Σύνταγμα επιμένει. Το Σύναγμα πέφτει. Το Σύνταγμα ξαναζωντανεύει. Το Σύνταγμα καπελώνεται. Το Σύνταγμα ποτέ δεν έπεσε. Το Σύναγμα το καπελώνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και πάλι δακρυγόνα. Και πιο πολύ καταστολή.
Και είδες τον πρώην συνήγορο του πολίτη να διατάζει εκκένωση της πλατείας. Και κάποιοι λίγοι να συνεχίζουν. Και όλο αυτό το χαρακτήρισες τσίρκο. Και είπες πως δεν αλλάζει τίποτε έτσι. Και σιγουρεύτηκες πως οι εκλογές είναι ο μόνος νόμιμος τρόπος αντίδρασης.
Και έγινε ανασχηματισμός. Και είδες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να λοιδορούν τα νέα μέτρα και κατόπιν να τα ψηφίζουν. Και είδες αντιμνημονιακά κόμματα να στηρίζουν και να ψηφίζουν νομοσχέδια. Και είδες το νέο αντιπρόεδρο να χαρακτηρίζει την επιβολή φόρων μέσω της ΔΕΗ ως απαράδεκτη, και ύστερα να την επιβάλει.
Και είδες να κατεβαίνει πάλι κόσμος στους δρόμους. Στη μεγαλύτερη πορεία που έχεις δει ποτέ. Και είδες το ΚΚΕ να περιφρουρεί τη βουλή. Και είδες ένα συνονθύλευμα να χτυπάει αδιακρίτως. Και είδες ανθρώπους να αλληλοχαρακτηρίζονται προβοκάτορες. Και είδες σκληρότητα στα χτυπήματα αντίστοιχη των ΜΑΤατζήδων.
Και δεν κατάλαβες γιατί οι πολίτες έχουν τρελαθεί. Και δεν μπορούσε το εξηγητικό σου πλαίσιο να δώσει ερμηνεία στο φαινόμενο. Και συμπτωματικά την ίδια ώρα ψηφίζονταν νέα πιο σκληρά μέτρα. Που πέρασαν απαρατήρητα.
Και ο Άδωνης Γεωργιάδης έδωσε συγχαρητήρια στο ΚΚΕ που συμπεριφέρθηκε ως συστημικό κόμμα. Άλλωστε ο Παπαχελάς σου είχε μιλήσει "για τη σοβαρότητα και τον ψύχραιμο λόγο" του ΛΑΟΣ.
Μετά άρχισαν να έχουν σοβαρά προβλήματα και άλλες χώρες, όπως νωρίτερα η Πορτογαλία και η Ισπανία. Ήταν η Ιταλία. Και η Γαλλία. Και μπερδεύτηκες. Και αυτοί τεμπέληδες; Και αυτών το πρόβλημα προέρχεται από την κουλτούρα των Πορτογάλων; Και οι Ισπανοί πολίτες φοροδιαφεύγουν; Και οι Ιταλοί πολίτες μαζί τα φάγανε; Και οι Γάλλοι πολίτες δεν δουλεύουν; Α! και τώρα που το θυμήθηκα: Και οι Άγγλοι φοιτητές υποκινούνται από τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Και αυτούς ο ΣΥΡΙΖΑ τους κατέβασε στους δρόμους; Δεν μπορούσες να δώσεις απάντηση.
Για την "Ελληνική περίπτωση" βέβαια είχες απάντηση, αφού ο Μανδραβέλης σου είχε μιλήσει για την "παλαβή αριστερά". Και τότε αναγκάστηκες και είπες πως πράγματι υπάρχει κάποιο θέμα με το καπιταλιστικό σύστημα αλλά στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αρκεί να μη στραφούμε στα άκρα. Αρκεί να νικήσει η δημοκρατία το φασισμό. Αρκεί να μην υπάρξει εκτροπή του πολιτεύματος.
Αλλά τώρα η δημοκρατία στην οποία πιστεύεις οδηγεί στο να συνεργαστούν άνθρωποι που έχουν κατηγορήσει ο ένας τον άλλο ως προδότη, ως αντιδημοκράτη, ως γομάρι, ως επικίνδυνο, ως φασίστα.
Η δημοκρατία σου αναγορεύει πρωθυπουργό χωρίς εκλογές, έναν άνθρωπο που χάλκευσε τα στοιχεία για να συμμετέχει η Ελλάδα στην ΟΝΕ. Η δημοκρατία σου κάνει Υφυπουργούς τον Άδωνη Γεωργιάδη και τον Αστέριο Ροντούλη. Η δημοκρατία σου κάνει Υπουργό τον πρώην τσεκουροφόρο, πρώην ΕΠΕΝίτη Βορίδη, ο οποίος είχε αποπεμφθεί από το σύλλογο φοιτητών της Νομικής για "φασιστική δράση".
Είμαι σίγουρος πως θα βρεις μια εξήγηση και για όλα αυτά.
Αλλά ρε φίλε, μήπως η αφήγησή σου θα έχει απομακρυνθεί πολύ από την όποια πραγματικότητα;
Μήπως ο φανατισμός σου είναι τέτοιος που δεν δίνεις σημασία στα γεγονότα;
Ή μήπως δεν μπορείς να ξεπεράσεις το γεγονός πως πιάστηκες μαλάκας;
Αυτό που θα σου πω, είναι ειλικρινές και το λέω με αγάπη:
Μια φορά μπορεί να πιαστεί μαλάκας ο οποιοσδήποτε.
Κι αυτό δεν τον καθιστά μαλάκα.
Αλλά αυτός που πιάνεται μαλάκας κατ' εξακολούθηση, είναι όντως μαλάκας.
Με αγάπη,
Διογένης ο σκύλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου